Uroczystość Poświęcenia Kościoła: 31.10.2021 (Ap 21,9b-14; Ps 84(83); 1 P 2,4-9; J 2,13-25)
W kościołach, których data konsekracji nie jest znana, obchodzona jest w ostatnią niedzielę października Uroczystość Rocznicy Poświęcenia Kościoła. Poświęcenie kościoła w Łęgowie odbyło się w prawdopodobnie w 1748 roku, po gruntownej przebudowie dokonanej przez o. Iwa Rowedera (aczkolwiek pierwsza świątynia na wzgórzu łęgowskim powstała około 1400 roku). Pamiętamy dziś w naszych modlitwach o wszystkich zmarłych fundatorach i budowniczych kościoła, zwłaszcza o ojcu Iwo Rowederze, a także o żyjących ofiarodawcach i o wszystkich, którzy troszczą się w naszych czasach o kościół.
Poświęcenie = konsekracja = oddanie czegoś, kogoś na wyłączna własność Boga, wyłączenie czegoś, kogoś z porządku, użytku oderwanego od Boga. Już w ST ryt konsekracji obejmował namaszczenie olejem. Świętujemy dziś rocznicę namaszczenia budynku kościoła, ale mamy świadomość tego, że to my jesteśmy żywą świątynią w której mieszka Bóg mocą chrztu świętego.
Jak jest symbolika obrzędu namaszczenia? Do dzisiaj obrzęd ten stosowany jest przy konsekracji kościołów i przy udzielaniu chrztu.
KOŚCIOŁY
Po raz pierwszy o uroczystej konsekracji (poświęceniu) kościoła katedralnego w Tyrze wspomina Euzebiusz z Cezarei w swojej Historii kościelnej. Miała ta uroczystość odbyć się między 314 a 319 rokiem. Obchodzono też za przykładem Starego Testamentu (Ezd 6,15-18) rocznicę dedykacji, czyli poświęcenia kościoła. Święty Augustyn (+430) pisze, że w jego czasach obrzędy poświecenia kościoła są już czymś powszechnym. Zawsze z tym obrzędem łączyła się modlitwa, składanie relikwii świętych, pokropienie wodą święconą, iluminacja ołtarza i całej świątyni. Po Soborze Trydenckim ujednolicono liturgię w obrządku łacińskim Kościoła katolickiego, w tym również obrzędy poświecenia, czyli konsekracji kościoła i ołtarza. Uczynił to co do tych ostatnich papież Klemens VIII, wydając w 1595 r. Pontyfikał rzymski. Według tegoż Pontyfikału biskup, kapłani i wierni należący do świątyni, która miała być konsekrowana, winni byli przygotować się przez modlitwę i post. W wigilię uroczystości rozbijano przy drzwiach wejściowych świątyni namiot, w którym biskup umieszczał relikwie Świętych. Namiot symbolizował prawdę, że Święci tu na ziemi tak naprawdę nie mieli swojego mieszkania. Przy tych relikwiach odmawiano modlitwy brewiarzowe. Biskup przed wejściem do nowego kościoła trzykrotnie uderzał w główne drzwi, zanim je otworzono, na znak, że trzeba "stukać", walczyć o niebo. Miało też miejsce trzykrotne pokropienie ścian kościoła zewnątrz i wewnątrz, pokrapiano też ołtarz, w którym składano relikwie. Biskup namaszczał olejem Krzyżma mensę ołtarza oraz ściany kościoła w dwunastu miejscach, na pamiątkę 12 Apostołów wysłanych na głoszenie Ewangelii. Palono kadzidło na znak wznoszącej się do Boga, ku niebu, modlitwy. Konsekrujący biskup kreślił pastorałem na posadzce alfabet grecki i łaciński (niegdyś dwa najbardziej powszechne języki), dla przypomnienia, że ludzie wszystkich ras i języków są wezwani do zbawienia. Iluminacja ołtarza i kościoła, (palono świece w dwunastu miejscach umieszczone w świecznikach na ścianach), przypominając, że Chrystus jest światłością świata. Oczywiście odmawiano odpowiednie modlitwy, także Litanię do Wszystkich Świętych. Potwierdzeniem dokonanej konsekracji (poświęcenia) była uroczyście sprawowana Msza Święta (J.L. Łunkiewicz).
CHRZEST
Namaszczenie krzyżmem świętym ma związek z udzieleniem nowo ochrzczonemu daru Ducha Świętego i upodobnieniem go do Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla.
Kiedy mówimy „Jezus Chrystus”, traktujemy często słowo „Jezus” jako imię, a „Chrystus” jako nazwisko. Tymczasem słowo „Chrystus” (hebrajskie „Mesjasz”) oznacza „namaszczony”. Ono kryje prawdę o Duchu Świętym. Kiedy św. Piotr w Dziejach Apostolskich rozpoczyna głoszenie Dobrej Nowiny, mówi: „Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg NAMAŚCIŁ Duchem Świętym i mocą” (10,38). Słowa: „namaścił Duchem Świętym” są tutaj kluczowe. One oznaczają mesjańską godność oraz misję Jezusa, wskazują, że Duch Święty działał od początku „razem” z Nim. Namaszczenie wskazuje na to, że nie należymy do świata. Jesteśmy własnością Boga: wybrani ze świata, przeznaczeni do zbawienia.